Confessions of a young housewife

Het vriendje en ik wonen ondertussen al vier jaar samen. Drie jaar daarvan hebben we doorgebracht in een één slaapkamerappartementje, ons studentenkot. Het laatste jaar wonen we in een groot appartement. Aangezien het vriendje werkt en ik tot voor kort nog student was, heb ik zo goed als heel het huishouden op mij genomen. Vandaag zit ik zoals gewoonlijk thuis sollicitatiebrieven te versturen. Maar dat neemt natuurlijk geen ganse dag ik beslag en dus sloeg de verveling weer toe. Wat doe je dan? Opruimen, strijken, afwassen, stofzuigen, dweilen. Op een dik uur was ik hiermee klaar. En toen vroeg ik me af: what the hell is er met mij gebeurd?

Een paar jaar geleden huppelde ik nog vrolijk rond met roze dreadlocks, ging ik pas slapen als de zon weer opkwam (of soms zelfs pas wanneer de zon een tweede keer opkwam),  bestond mijn leven uit feestjes en wilde concerten en was het huishouden één van mijn laatste zorgen. Nu lig ik rond middernacht vrolijk te knorren in een door mij vers overtrokken bed, in een door mij gekuiste kamer, in een door mij spik en span gehouden woning. Als het vriendje thuis komt van werk staat er een bord warm eten voor hem klaar en wanneer hij gaat sporten, hebben de kabouters ervoor gezorgd dat zijn sportspullen klaar zijn voor gebruik. Ik word helemaal happy van het uitkiezen van een nieuwe stofzuiger en het samenstellen van bloemstukken en bakken van taarten. 

Domesticated. The wild child is no longer with us. Say hi to miss housewife. En eigenlijk vind ik het nog niet zo erg.

Het is allemaal zeer geleidelijk gebeurd. Ik ben altijd al een propere persoon geweest en dus is het logisch dat ik de woning kuis. Maar als je een grotere woning ter beschikking hebt, wil je al eens mensen uitnodigen voor een etentje, want dat is gezellig. En dan wil je natuurlijk niet dat de woning een rommelboeltje is of dat de mensen denken dat je een viespeuk bent. En dus ga je extra hard kuisen. Je merkt dan dat het eigenlijk wel prettig is om zo'n nette woning te hebben, en dus ga je het proberen zo te houden, door het vaker te kuisen. Voordat je het doorhebt, ga je minstens om de andere dag met de stofzuiger door de woning. Eén keer per week dweilen, wordt al snel twee keer per week dweilen. Je partner mag niet meer met zijn schoenen door de woning lopen want: "Ik heb net gekuist en ik zou graag even van het resultaat willen genieten!!!"

Het is wel belangrijk om jezelf niet te verliezen in je huishouden. Het liefst van al zou ik elke dag snel met een dweil door de woning gaan, want we hebben witte tegels en op wit zie je echt ALLES! Maar twee keer per week is voor mij persoonlijk voldoende. Ik stofzuig quasi elke dag omdat we katten hebben. Daar kruipt natuurlijk wel wat tijd in. Dus hebben we geïnvesteerd in een Roomba (review volgt nog). Van af en toe de borden in de gootsteen te laten staan na een maaltijd en met je partner voor de TV kruipen, is nog niemand doodgegaan. Toch? Op de eerste plaats ben ik nog altijd vriendin. Dat mag ik niet vergeten!